Sakrament kapłaństwa jest szczególnym znakiem i władzą powierzoną własnym apostołom Chrystusa oraz ich następcom i wybranym pomocnikom do kontynuowania posługi Pana w Kościele. Sakrament kapłaństwa obejmuje trzy stopnie: episkopat, kapłaństwo i diakonat.
Biskupi są następcami Apostołów. Apostołowie, otrzymawszy Ducha Świętego, przez nałożenie rąk i modlitwę przekazali swoim następcom dar Ducha Świętego, który do dziś jest udzielany nieprzerwaną nicią przy święceniach biskupich. Odpowiedzialność za uświęcanie, nauczanie i rządzenie została przekazana biskupom. Biskupi w sposób widoczny przyjmują we wspólnocie rolę samego Chrystusa, Nauczyciela, Dobrego Pasterza i Kapłana. Pasterz, w powierzonym mu miejscu, reprezentuje we wspólnocie samego Chrystusa. Wszyscy biskupi wspólnie dają świadectwo jedności Kościoła powszechnego i troszczą się o propagowanie dziedzictwa wiary.
Kapłani są współpracownikami i pomocnikami biskupa, powołanymi do służby ludowi Bożemu. W tradycji Kościoła następcy Apostołów, biskupi, przez swoją sukcesję, przekazali część swoich posług podległym im kapłanom, którzy realizują poszczególne dziedziny swojej misji we wspólnocie lub w jakiejś dziedzinie, zachowując zawsze jedność i współpracę ze swoim Pasterzem. Kapłani mogą udzielać sakramentów: chrztu, pojednania, Eucharystii, małżeństwa i namaszczenia chorych. Za zgodą biskupa mogą również udzielać wiernym sakramentu bierzmowania.
Diakoni są szafarzami wyświęconymi do służby w Kościele. Tylko biskup nakłada ręce na diakonów podczas święceń, wskazując w ten sposób na szczególną więź diakona z biskupem w sprawach posługi. Diakoni są wyświęcani do pełnienia szczególnych posług: głoszenia Ewangelii, wygłaszania kazań, asystowania przy sprawowaniu kultu Bożego, kierowania duszpasterstwem i dziełami miłosierdzia, udzielania sakramentów Chrztu i Małżeństwa oraz konsekrowania przedmiotów kultu. Diakoni wykonują te zadania pod zwierzchnictwem swojego biskupa. Zarówno biskupi jak i kapłani otrzymują najpierw święcenia diakonów.
Do tej pory na Litwie święcenia diakonatu otrzymywali tylko ci, którzy przygotowywali się do kapłaństwa, ale w Kościele katolickim żonaci mężczyźni mogą być wyświęcani na diakonów stałych, jeśli poczynili odpowiednie przygotowania do tej posługi.
Dlaczego potrzebuję sakramentu kapłaństwa?
Sam Chrystus powołał Dwunastu Apostołów, aby kontynuowali Jego misję na ziemi. Przez modlitwę i nałożenie rąk Apostołowie przekazywali swoim następcom i pomocnikom władzę, którą otrzymali od samego Pana. W ten sposób we wspólnocie wyznawców Chrystusa, czyli w Kościele, powstały święcenia. Poprzez osobę wyświęconą, która reprezentuje Kościół, sam Chrystus działa w swojej wspólnocie jako Głowa swojego ciała, Dobry Pasterz, Arcykapłan swojej trzody. Poprzez wyświęconych szafarzy Kościoła głoszona jest Dobra Nowina o Chrystusie, nieustannie przekazywana jest moc składania ofiary Mszy Świętej jest nieustannym środkiem urzeczywistniania męki i śmierci Jezusa Chrystusa, aby ludzie wszystkich pokoleń byli umocnieni owocami ofiary Pańskiej.
Komu udzielany jest sakrament kapłaństwa?
Chrystus głosił swoją Ewangelię wszystkim ludziom, ale powołał tylko mężczyzn do posługi apostolskiej. Dlatego zgodnie z tradycją sięgającą czasów apostolskich, sakrament święceń kapłańskich udzielany jest tylko ochrzczonym mężczyznom, którzy należą do Kościoła katolickiego. Mężczyźni są do niej przygotowywani w specjalnych szkołach wychowania – seminariach.
W Kościele katolickim święcenia kapłańskie otrzymują tylko ci kandydaci, którzy w sposób wolny wybierają życie w celibacie i publicznie zobowiązują się do niego z miłości do Królestwa Bożego i służby ludziom.
Młodzież gorliwie oddana wierze katolickiej, która ukończyła szkołę średnią i posiada rekomendację swojego proboszcza, zgłasza się do seminarium duchownego w Wilnie. W seminarium młodzi ludzie zgłębiają swoje powołanie przez rok na kursie przygotowawczym i sześć lat studiów, aby zdobyć wiedzę z zakresu teologii i innych nauk, poznać wspólnotę i nauczyć się duszpasterstwa.
Młodzi ludzie, którzy pragną zostać kapłanami i przygotować się do tej posługi, powinni skontaktować się ze swoim proboszczem oraz władzą seminaryjną.
Symbole sakramentu kapłaństwa
Nakładanie rąk jest tradycją z czasów Apostołów, mającą na celu przekazywanie mocy Chrystusa. Biskup nakłada ręce na głowę konsekrowanego, ponieważ posiada on pełnię władzy kapłańskiej i jest prawowitym następcą apostołów. Obecni na obrzędzie kapłani nakładają również ręce, aby zaświadczyć, że odtąd będą uważać nowo wyświęconego za brata tej samej posługi, dzielącego z nim prace, radości i smutki.
Modlitwa konsekracji jest szczególną prośbą do Boga o wylanie Ducha Świętego na wybraną osobę i udzielenie jej darów potrzebnych do posługi.
Kto może udzielić tego sakramentu?
Sakramentu święceń we wszystkich trzech stopniach kapłaństwa udziela tylko biskup.
Diakona i kapłana wyświęca biskup, zwykle z polecenia przełożonych seminaryjnych lub zakonnych. Biskup jest wybierany spośród kapłanów przez papieża, biskupa Rzymu i św. Jana, na podstawie odpowiedzialnego świadectwa. Papież, papież rzymski, następca Piotra, głowa Kościoła katolickiego, zwykle powierza kandydata do konsekracji biskupom Kościoła lokalnego. Najwybitniejsi biskupi świata są wybierani na kardynałów, doradców papieża, którzy wybierają nowego papieża.
Informacja zaczerpnięta ze strony internetowej Archidiecezji Wileńskiej vilnensis.lt